PONY-HUISWERK-CABINE

Frances loopt tegen de dertig. Twee jaar geleden kwam ze als frêle jonge dame, hoog in de schouders en wat schielijk rondkijkend, het erf op lopen voor de intake voor de paardencoaching. Er was al vlot een klik, te meer ze ook zelf een verzorgpaard heeft op de manege bij haar in het dorp. Eerst zijn we langs de vier coachponies gelopen en heeft Frances met ze kennis gemaakt. Bij elk een aai over de snoet met daarbij een eigen ervaring over haar verzorgpaard dan wel de manege. Gaandeweg vertelde ze waarom ze hoopt baat te hebben bij paardencoaching. Ze zit niet goed in haar vel en haar studie wil al helemaal niet vlotten. Ze is al drie jaar bezig en zo zoetjes aan begint de mentor toch wat zorgen te uiten. Vooral over haar werkethos en het aantal jaar wat ze feitelijk nog moet om de studie af te ronden. Ze wil heel graag en haar studie ligt haar goed. Maar ze voelt alsof ze door een strooppot loopt. Ze geeft aan dat ze in het verleden is gepest op school. Daar ondervindt ze dagelijks nog de problemen van. Wat tevens resulteert, naast het te langzaam doorlopen van de studie, in het moeilijk aangaan van verbindingen met medestudenten om bijvoorbeeld in werkgroepen te werken of binnen het gezin thuis. Tijdens de eerste sessies zijn we samen de pony gaan borstelen. Het begon bij haar te stromen en Frances kon haar gevoelens in een veilige omgeving uiten. Dat was voor haar het begin om over haar gevoelens over haar pestverleden te praten. In vervolgsessies zijn we met zogenaamde grondoefeningen aan de slag gegaan. Een slalom lopen om pillonen heen, een schaaloefening of een vrij parcours. Afhankelijk van de gespreksonderwerpen die zich steeds meer uitbreidden over het dagelijkse leven van Frances. De pony gaf de signalen af welke ik duidde. Frances vulde moeiteloos in wat de pony bedoelde en wat haar te doen stond. Wilde Frances met de pony naar rechts lopen bleef de pony verankerd staan, na diverse vruchteloze pogingen de pony in beweging te krijgen …, toen linksom gedraaid en de pony liep als een mak lammetje mee. Dus gaat het niet op de manier dat je uitgestippeld hebt, kijk dan wat er nog meer mogelijk kan zijn. Begint de pony nadrukkelijk tegen je aan te schuren? Veelal wordt dat terecht opgevat ‘zet maar door, je kunt het’ of ‘maak nou die stap.’ Ook Frances heeft deze signalen veel gekregen en het zette haar aan om regie te pakken. Zoals een gesprek aan gaan op de Hoge School om de mentor te overtuigen haar toch de opleiding te laten afronden. Of een gesprek aangaan met vader. Een stap zetten om aan te sluiten bij de werkgroepen en zelf de leiding te nemen in de groep. Net voor de zomervakantie vertelde Frances dat de ponies haar de afgelopen jaren zo enorm geholpen hebben. Het vertrouwen gegeven dat ze er toe doet en haar regie kan en mag nemen. Na de vakantie kan ze tijdens haar laatste jaar in de opleiding al part time doceren op een middelbare school. Ze loopt als een zelfverzekerde lerares het erf af. nb. i.v.m privacy is Frances niet haar echte naam.

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard

Troost.

Met je team of afdeling eens kijken naar de (onderlinge) samenwerking.